قله نشینی

به انتظار باد, بر فراز قله ای نشسته ام. یا مرا با خود خواهد برد یا مرا از بالای کوه بلند به پایین پرتاب خواهد کرد. به انتظار می نشینم

من می فهمم

تقدیم به دوست من با آرزوهای گیلاسی

به هر دری که بگی زدم! نشد!!! از هر کسی که فکرشو بکنی تقلید کردم: رفتار گفتار راه رفتن. شونه هامو عقب دادم. سرمو بالا گرفتم. موهای آشفتمو مرتب کردم و با کش قرمز رنگی پشت سر جمع کردم. حتی کیف قدیمی سرخ رنگمو کناری انداختم. شلوار آبی رنگمو که با خودکار روش کلی حرفا نوشته بودم و چند سال پیش با قیچی افتاده بودم به جونشو توی کمدم انداختم. یه پیراهن سفید با دامن مشکی کوتاهی که تا سر زانوهام میاد رو پوشیدم. کفشای تخت سبز رنگمو پرت کردم یه گوشه و به جاش یه جفت کفش مشکی پاشنه بلند که صدای تق و تقش تا چند متر دورتر به گوش میرسه رو به پا کردم. مجله ها رو از بالا تا پایین دقیق نگاه کردم. یه کم سایه مشکی که رد پایی از خودش پشت چشمام به جا بذاره, یه کم پودر صورت و کمی قرمزی گونه شد چهره جدید من

به آینه نگاهی انداختم. هر قدر توی انبار کلماتم دنبال واژه ای برای بیان احساساتم گشتم چیزی پیدا نکردم. حالت تهوع بهم دست داد. لحظه ای بعد برهنه وسط وان حمام با چشمانی بسته نشسته بودم و سرم رو بین دستام فشار می دادم

من هنوز آماده نیستم

تظاهر

اگر بازی ما با دروغ آغاز می شد هر دو شاد بودیم. لعنت بر دروغ نگفته و راستگوی رسوا

من هنوز راستگویی را می پرستم هرچند دروغ پایانی خوش داشت و من دروغگویی ماهر هستم. در حضور تو به سنت صداقت روی آوردم. من بت پرستی بیش نیستم

خواسته

من دلم می خواهد
گاه فریاد زنم
آنقدر بلند تا همان شاهین اوج گرفته بر دل آسمان
با تمامی وجود صدایم را لمس کند

من دلم می خواهد
گاه تنها ساکت باشم
در کنج اتاق آبی رنگ کوچکم,
که تنها یادآور لحظه های آزادیست
به تماشای پایکوبی باران بنشینم
و بلند بلند هوا را ببلعم و فرو دهم

من دلم می خواهد
گاه همسفر قاصدک باشم
سبک بار و بی خیال
میان دشت شقایق قدم بگذارم
و با محبت گونه های سرخ رنگش را به آرامی نوازش دهم

من دلم می خواهد
گاه یک کتاب داستان
در دستان کودکی با چشمانی مالامال از امید انتظار باشم
تا آشکار سازم رازهای درونم را

من دلم می خواهد
گاه شاخه گلی زیبا
در دستان یک همسر ,یک مسافر, یک همراز آشنا
با نگاهی آرزومند باشم

من دلم می خواهد
گاه لبخندی هر چند کوچک, هر چند پنهان
بر لبان بیوه ای تنها
با دستان پینه بسته و خسته
برای لحظه ای کوتاه باشم

من دلم می خواهد
گاه اوج لذت
در میان بازوان مرد
با نفس های بریده
دستانی سخت بر هم فشرده, لحظه را یک باره بلعیده
در آغوش ملحفه های سفید با گلبرگ های طلایی هم رنگ آفتاب باشم

من دلم می خواهد
گاه قطره ای اشک
به روی گونه های یک عاشق
با دلی خسته, قلبی تکه تکه
با نگاهی ثابت, بی انتها
به انتظار فردا باشم

من دلم می خواهد
گاه این
و گاه آن باشم
آه که من چگونه می خواهم
برای لحظه ای آزاد باشم

Shout it out loud for the sake of it!

The fact that I’ve got all these ideas on paper and still I hesitate to read it out loud amazes me. I mean you create something, with all your power, let me rephrase that; with the highest level of your creativity SO FAR, and yet, when you hold it in front of you and look at this masterpiece of yours, you want to shut your eyes and hide it from all the eyes around you; and never let go!

What the hell is point of knowing something and does not share it with a soul? I mean where is the pleasure of knowledge, of beauty, of art when you do not know the language of teaching it to the world around you? How can you be so blind and naïve that you can not even see the lust in their eyes, the eagerness of knowing the unknown? And again: you, a moron, a joker of this planet hide what you call your “art” away from their eyes. How shallow you must be! All I can say is: shame on you! Above that, shame on me………..