گفتگوی خصوصی با خودم

موقع نوشتن این متن در تایپ کردنش مشکلاتی داشتم. برای همین بعضی از علامت گذاری ها ممکنه اشتباه باشه + علامت سوال ها هم بر عکس هستند. با پوزش فراوان

نازنین

عجب شب قشنگیه. خیلی وقت بود آسمونو انقدر پر ستاره ندیده بودم. تو هم هی این پرده ی اتاقتو بکش مبادا چشت به آسمون بیفته

حوصله فضولی آدما رو ندارم

خب از کجا شروع کنیم ؟

.از هر جا که تو بگی

.پس اینبار رئیس منم

.آره تو این طور فکر کن

خب بذار ببینم... چه طوره از اینجا شروع کنم که برهنه جلوی من نشستی و هیچ لباسی به تن نداری. مد جدیده ؟

شاید اما دلیلش این نیست (کش و قوسی به خودم میدم) لباسی به تن ندارم چون می خوام همین چند لحظه ی کوتاهی که باهمیم خودم باشم. لباس هایی که می پوشیم می تونن باورای غلطی روی افکار ما بذازن و قضاوتمون رو به بی راهه بکشونند. یادته دفعه ای که به من لقب هیپی رو دادی. هر چند اون دوران چندان هم به دور از واقعیت نبود اما خب...بگذریم

?دست از این فلسقه بازیا هنوز بر نداشتی

?فلسفه بازی؟ مگه قرار بود بردارم

خب تعریف کن. از همه چیز

زندگی می کنم. خوشحالم اما دووم ندارم. برای لحظه ای باهات همراهم و لحظه ی بعد گیج و گنگم. تو رو دیگه نمی شناسم

?جالبه! پس چرا هنوز با هم حرف می زنیم و درد و دل می کنیم

.چون تو تنها شنونده ای هستی که اول می شنوی بعد سرم داد میزنی. حداقل می دونم که می دونی

تو فکر می کنی من همه چی رو می دونم ؟

.خب آره شاید

.واقعا آدم احمقی هستی

.بار اولی نیست که اینو ازت می شنوم

?فقط از من

.و دیگران

چند روز پیش خیلی اتفاقی تو راه برگشت به خونه آهنگ مورد علاقتو از توی یکی از کوچه پس کوچه های نزدیک محل کارم شنیدم. می دونی که کدومو میگم

.آره اما اون دیگه آهنگ محبوبم نیست

چه طور ؟

.خیلی ساده. مثل همیشه برام تکراری شد

.و تو تکراری بودن رو دوست نداری

.من تکراری بودن رو دوست ندارم

?قیافه ی من برات تکراری و خسته کننده نشده

چرا فکر می کنی هیچ وقت طولانی بهت خیره نمی شم و هر از گاهی چشمامو به روت می بندم؟ تا به امروز باید برام تکراری ترین .تاریخ می شدی

?هنوز فاسد نشدم

.وقت زیاده. درجه ی هوا رو پایین میارم

.سرما رو دوست ندارم

.چاره ای نداری وگرنه ازت دلزده می شم و خودت خوب می دونی که چه راحت از شرت می تونم خلاص بشم

.تو خودخواه و مغروری

.جای تعجب نداره خودت منو مغرور بار آوردی

.من به تو هیچ یاد ندادم

.اتفاقا بهتریم معلمم بودی و خودت خبر نداری. یعنی میگی تا به حال اینو بهت نگفته بودم؟ خب حالا از من بشنو

.شنیدم دوباره ماجراجو شدی و دلو زدی به دریا

.شایعه ست

?یعنی میگی اصلا حقیقت نداره

?نه. قهوه میل داری

?قهوه نمی خوام نوشیدنی دیگه چی داری

اگه منظورت همون ویسکی قدیمیه بگهم که نه ندارم. چند شب پیش داشتم آخرین فصل کتابمو می نوشتم اصلا نفهمیدم کی تموم شد
خیلی خب همون قهوه خوبه. فقط آبکی نباشه

.می دونی که قهوه رو فقط یه جور بلدم درست کنم

.خب می گفتی

.من چیزی نمی گفتم

?ببین نمی خوای دربارش حرف بزنی

?درباره ی چی

به من هیچ وقت نتونستی دروغ بگی. خودت خوب می دونی که چشماتو خوب می شناسم در ضمن قهوه رو توی قوری دم نمی کنند. قهوه جوش پهلوته

آهی می کشم . دوست داری چی بگم؟ از اینکه چه طور خودمو باختم؟ یا نه بذار از اولش بگم که چی شد بازی همیشگی رو شروع کردم

.از هر جا که دوست داری بگو می دونی که می شنوم

رو به روش می شینم و پتوی قرمز رنگی رو دور خودم می پیچم از یه نقطه شروع شد. انقدر کوچیک که حتی به چشم دیده نمی شد اما من دیدمش. اول برام جالب نبود. فقط یه قصه بود. یه ثانیه. بعدش دیگه برام مهم نبود. یه کم خنده یه کم درد و دل. یه کم آشنایی. قبل از ایکه بدونم اما نه صبر کن. خیلی هم خوب می دونستم . آره من از همیشه آگاه تر بودم خنده ها تبدیل شدند به انتظار و دروغ; به صداهای نهفته. فریادهای دروغین و حسادت غیر منتظره. سوال ها زیاد بود و جواب تنها یکی: بازی بود که خودت شروع کردی. انتخاب خودت بود. دروغ خودت. خودت و تنها خودت. شخص دومی در کار نبود. همه چی شده بود من و خودم! دست و پا می زدم. به سخنی نفس می کشیدم آرامشم ازم رفته شده بود... صبر کن قهوه درست شد. با چی می خوری

.تلخ

.لبخندی می زنم مثل همیشه

?قرار نیست عوض بشیم. درسته

شاید. یعنی حداقل فکر می کردم همین طوره. توی این مدت تبدیل شدم به موجودی عجیب تر و تخیلی تر از داستانای خودم. از پوست خودم پاره شدم و به آدمی تبدیل شدم که هم ازش نفرت داشتم و هم معلمم شده بود. بیا اینم قهوه ات. نه این یکی مال منه. می دونی که فنجون مورد علاقمه این. خب کجا بودیم

.آرامشت ازت گرفته شده بود

مقداری از قهوه رو سر می کشم آره! گیج بودم. گنگ, لال,ناشنوا,نابینا. در عین حالی که به این ور و اون ور چنگ می زدم تا شاید بتونم حودمو به کسی با چیزی بند کنم همه چی تموم شد. راستش هنوز نمی دونم اتفاقی که افتاد مثل طنابی بود که منو از توی این مرداب لعنتی کشید بیرون یا منو با قدرت به ته مرداب فرو کرد. قهوه ات چه طوره

.مثل همیشه آبکی. اما خوبه

.خب تو آبکی دوست نداری اما چاره ای هم نیست

.بقیه داستان

.داستان تموم شد

.نه تموم نشده. تو هنوز جلوی من نشستی و با کمال آرامش قهوه ات رو می نوشی

لبخندی می زنم می دونی همیشه اعتقاد داشتم با تموم شدن هر داستان یه داستان جدید دیگه ای شوع میشه. اما اینبار من به ورق آخر کتاب داستان چسبیدم و با اینکه به نقطه ی آخر آخرین جمله رسیدم اما هنوز نمی تونم کتابو ببندم

?داستان رو دوست نداشتی

.آخر داستان اونی نبود که می خواستم

?مگه همیشه آخر داستانا همونیه که تو می خوای

.نه

...خب

این داستان قسمتیش هم مال من بود و منم سهمی ازش داشتم. اما در پایان همه چی یه دفعه و ناگهانی تموم شد. مثل یه زمین لرزه همه چی رو به هم ریخت و در هم شد. حالا من بین آوار و دیوارای ریخته دنبال تصویر گم شده ام می گردم

جلوی زمین لرزه رو نمیشه گرفت. هیچ کس و هیچ چیزس نمی تونه آینده رو پیش بینی کنه. از آینده نگرانی یا افسوس گذشته رو می خوری

.هیچ کدوم

اینو باید خوب بدونی که هر زمان ممکنه زمین لرزه ی دیگه ای بیاد و همه چی رو دوباره داغون ونابود کنه. تو تصمیم داری که بین خرابه ها بشینی یا سازندگی رو از سر بگیری

.ساخت یه سرپناه دیگه زمان می بره و قدرت ذهن. از هر دو خالی ام. اراده ام سست شده و آینده برام تفاوتی نداره

?پناه گاهت همین خونه خراباست

پناه گاهی جز دستام ندارم. این خونه خرابا نشانه های پناه گاه های دروغین گذشته اند که چه طور با کوچکترین لرزشی نابود شدند. به هر نیرویی که اعتقاد داشتم به نوعی از بین رفت. نیری مثبت زندگی معناشو از دست داد و جالب اینجاست که من به نیروی منفی هم اعتقادی ندارم

?پس چه انرژی دریافت می کنی

.من خنثی شده ام

.تو اگه خنثی بودی دریا ره اش با من صحبت نمی کردی

.تو ازم خواستی

.و تو ادامه اش دادی

قهوه مو بین دستام می گیرم و خیره میشم به فنجون سنگین تر از باری بود که می تونستم تحمل کنم و حالا احساس می کنم کمرم از سنگینیش خم شده

?چرا بارتو زمین نمی ذاری و نگاهی به اطرافت نمیندازی

?برای چی

.شاید یکی اطرافت باشه و کمکت کنه. گاهی سنگینی یه بارو میشه تقسیم کرد

.اعتماد ندارم

.پیدا می کنی

?چه طور

.با اعتماد کردن

سکوت

سرمایه ات خودتی و نیروی درونت. این دهکده ویرون فقط با دستای تو آباد میشه. اراده, اعتماد و باور به اینکه دیوارهای شکسته یه روز دوباره روی پاشون می ایستند و سرپناه روزای بارونیت میشن تنها لوازم مورد نیازتن. فردا برای ساختن یه شهر خرابه دیره. کی میدونه که زمین لرزه بعدی کی قراره باشه؟ پایه های دهکده ی ویرونتو قوی تر از همیشه بنا کن. شاید دوباره طوفانی در راه باشه سیلی بیاد و همه چی به باد فنا بره. غرق نشو! دهکده ای بساز محکم تر و استوارتر از دیروز. بالاخره روزی فرا می رسه که جنگ بین تو و طبیعت وجودت تموم میشه و آرامش معنای دوباره ای برات پیدا می کنه

?قهوه ات سرد نشه. یکی دیگه برات بیارم

.باید برم

.همیشه کوتاه می مونی اما زود برگرد

.دوست دارم نازنین

.نیازی به گفتن نیست

.مواطب خودت باش

.سعی می کنم

.تا بعد

.تا بعد